Τα ακρωτηριαστικά τραύματα αποτελούσαν και αποτελούν αιτία απώλειας ενός ή περισσοτέρων μελών του ανθρωπίνου σώματος. Οι σύνθετες κακώσεις των οστών, των μυών, των νεύρων και των αγγείων καθιστούν την χειρουργική τους αντιμετώπιση ιδιαίτερα δύσκολη αλλά και επικίνδυνη. Ο ακρωτηριασμός πολλές φορές αποτελεί μέθοδο επιλογής προκειμένου να διασωθεί η ζωή του ίδιου του ασθενούς. Αυτό μάλιστα συμβαίνει άμεσα κατά την εισαγωγή του ασθενούς στο νοσοκομείο αμέσως μετά τον τραυματισμό του.

Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να αναδείξει τη σπουδαιότητα της φυσικοθεραπευτικής (ηλεκτροθεραπευτικής) αντιμετώπισης στην αποκατάσταση των επανασυγκολλημένων άνω άκρων, στο ύψος του βραχιονίου και την λειτουργική, αισθητική και κινητική αποκατάσταση του χεριού .

Στην παρούσα μελέτη υποβλήθηκαν 8 ασθενείς (Άνδρες : 8, Γυναίκες :0) με ηλικία από 25 έτη έως 50 έτη. Όλοι οι ασθενείς είχαν υποστεί βαρύτατους τραυματισμούς με σύνθετες κακώσεις οι οποίες αφορούσαν οστά, μύες, νεύρα και αγγεία στο ύψος του βραχιονίου. Σε όλους δε, θα μπορούσε να έχει αποτελέσει μέθοδο επιλογής ο ακρωτηριασμός.

Οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε χειρουργική επανασυγκόληση του βραχιονίου και σε εφαρμογή ηλεκτροθεραπείας άμεσα μετεγχειρητικά. Η διάρκεια της φυσικοθεραπευτικής ηλεκτροθεραπευτικής και κινησιοθεραπευτικής παρέμβασης είχε διάρκεια από έξη μήνες έως και ένα χρόνο.

Το πρόγραμμα που εφαρμόσθηκε στους ασθενείς περιελάμβανε αρχικά την εφαρμογή σταθερού γαλβανισμού (Stabile Galvanisation) και στη συνέχεια, τη διέγερση των παρετικών μυών με κατάλληλα παλμικά ρεύματα.

Και οι 8 ασθενείς, ακολούθησαν το πλήρες θεραπευτικό πρωτόκολλο για όλο το διάστημα που κρίθηκε απαραίτητο και σύμφωνα πάντα με την εκτίμηση του Θεράποντα Χειρούργου Ιατρού και του Φυσικοθεραπευτή. Όλοι οι ασθενείς απέκτησαν ικανοποιητική έως άριστη αίσθηση και κίνηση του άνω άκρου και της άκρας χείρας. Όλοι, επίσης, επανήλθαν στις εργασίες τους (ανεξάρτητα από το βαθμό δυσκολίας της κάθε εργασίας).

Στις μέρες μας η πρόοδος της μικροχειρουργικής ορθοπαιδικής, η βελτίωση του τρόπου και των μεθόδων νοσηλείας καθώς και τα φάρμακα τελευταίας γενιάς επιτρέπουν την επανασυγκόλληση και βιωσιμότητα των ακρωτηριαστικών κακώσεων και δίνουν τη δυνατότητα στους εξειδικευμένους χειρουργούς, τους Φυσικοθεραπευτές και στους ασθενείς να είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα.
 

Ο ρόλος της ηλεκτροθεραπείας, ως πράξη της φυσικοθεραπευτικής συνεδρίας, είναι ιδιαίτερα σημαντικός μιας και το «επαρκές ερέθισμα» στις νευρομυϊκές ίνες δίνεται τεχνητά δηλ. αναπληρώνεται με ένα κατάλληλα διαμορφωμένο ηλεκτρικό ερέθισμα και συμβάλει έτσι στην καθυστέρηση της εκφύλισης.

Τέλος θα πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα ότι η αποκατάσταση στο σύνολό της αφορά τόσο την χειρουργική όσο και την φυσικοθεραπευτική, σαν σύνολο και όχι ως μέρος (ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ = Χειρουργική + Φυσικοθεραπευτική).